Wanneer mensen hun levensgenoten zien als gezelschap, vriend, huisgenoot in plaats van voer dan wordt het een stuk fijner op de kloot.

Joep moest weg ivm een allergie van een kind des huizes. Per inschrijving maakte je kans om hem te krijgen. Mijn zus schreef een brief waar geen sollicitatie brief tegenop kon. Eén en al toewijding, ze gooide het dorpse karakter, de Sallandse heuvelrug en de klaar staande warme mand in de strijd. Joep was 3 jaar en had alle fases waarvan een mens vindt dat ie moet doorstaan, fier doorstaan. Inentingen, cursussen gehoorzaamheid, zindelijkheid en braafheid ook had ie een tatoeage en een stamboom. Blaffen en kwispelen had ie zichzelf aangeleerd. Het dier was gezond en lief.

Mijn zus hield de brievenbus en volgens mij elke postbode in de gaten. Toen de brief kwam werd ie meteen herkend en met de tanden geopend. Natuurlijk, ik wist het, we waren uitverkoren. Ik ken m’n zus.
Op een zaterdag-ochtend stond er een vrouw met stadse flair op de stoep, een dorpsfiguur herkent dat meteen. Een aardig welbespraakt mens met een Saab. Joep zat te haggebalgen achterin. Hij was van het soort dat het liefst elke openstaande auto induikt en er in blijft zitten als een kind in een draaimolen. Hij sprong eruit met z’n tong op de klinkers als een losgelaten kalf. Het was 8 april. Mijn zus lag er meteen op haar knieën bij en Joep liet zich aanhalen als een verloren zoon. De bazin schoot telkens vol. Niet geacteerd. Uiteraard kreeg ze koffie en koekjes en was ze familie voor ze er erg in had. Een warm Sallands bad vol small talk en familiefoto’s. Mijn moeder was erin gespecialiseerd en mijn pa bromde af en toe wat.

De vrouw had al rap haar jas uit en kende de weg naar de wc. Mijn zus belichtte alle ideale omstandigheden voor de verse huisvriend. Een empatisch vermogen, zodat de bazin op de terugweg niet terug zou keren om toch met spijt Joep weer op te halen. De tuin, het rustige dorp, het pleintje voor mijn pa’s fietsenwinkel. Het Mariaoords-bos tegenover ons huis, het Klömpies bos daarachter. Ja, voor mens en dier was het hier de hemel. De vrouw was eigenlijk meteen al overstag. Tijdens de rit vanuit Deventer had ze zich er al aan overgegeven en haar goede gevoel werd majestueus ingelost. Ze had een arsenaal aan hondenspul mee. Een plastic bak vol honden-speelgoed, door de mens bedacht. Een hond vindt natuurlijk zijn speelgoed wel maar dat mag niet van de mens. Vlooienbanden, inentingsbewijzen vol stempels, riemen, halsbanden, een teken-tang, een tandenborstel, shampoo, stamboom boekje. Ik vroeg nog of zijn telefoon, oplader, id, portemonnee, condooms en verse onderbroeken ook mee waren gekomen. Mijn zus blafte daar hard overheen door te vragen of Joep ook gek was op zwemmen. De hond schrok ervan. Ja, dat was ie. De vraag of ie een zwem-broek en zwemdiploma had slikte ik in.

Het afscheid en de ontmoeting duurde pakweg 3 uur, Joep lag al lang en breed te ronken onder de keukentafel. Ik zag dat mijn pa enige concurrentie ervoer mbt de logge lobbes. Mijn zus had hem zelfs even laten pissen tegen de Lourdes grot replica aan de overkant.
Maria knipoogte.

Toen de vrouw definitief in de benen kwam, ze heette Charlotte, had ze het zwaar. Ze schoot al enkele keren vol, maar toen het moment van afscheid daar was biggelden de tranen zonder geluid over haar opgemaakte gezicht. Mijn zus wilde hem wakker maken maar Charlotte zei dat het zo wellicht beter was. Joep snurkte tevreden. Er zat een schuimkop op z’n pistool. Om de emoties daar te laten waar ze waren deed mijn pa de deur alvast geraffineerd open. Toe maar, zei hij. De vrouw wapperde zoals vrouwen en homo’s dat van elkaar af hebben gekeken. Met een wapperend handje voor haar gezicht met gespannen vingers. Volgens mij is dat gewapper ooit ontstaan omdat anders het hele maskertje tot een smeerboel wordt gewreven.
Telefoonnummers uitwisselen, een onhandige afscheidszoen, een vaarwel en nogmaals dank op de dam. Ook mijn zus pinkte een traan weg, mijn moeder frunnikte aan een theedoek. Mijn pa lag reeds lang en breed onder een lekkende Kreidler te sleutelen. Na de 100ste geruststelling stapte de ex-bazin met haar blote jurk de lege Saab in. Een toeter, een zwaai en gas. Joep blafte onnozel en stootte zijn kop tegen het tafelblad.

Toen Joep na 10 warme jaren vol vreten, scheten, kwispelen, slapen en door de bossen draven op was zocht hij meerdere malen een plekje. Dat hadden we wel door, dieren voelen dat harder dan mensen. In een abattoir had ik dat wel gezien, ook dat mensen de bruutste beesten zijn. Joep waggelde meerdere keren richting de Lourdes grot om daar tussen de rododendrons te gaan liggen zieltogen. Mooi, niemand bezwaren en zichzelf aandienen aan de kringloop van het leven. Mijn pa kreeg er een paar keer gewaar van en haalde de slome zo weer uit de struiken. 2x kreeg hij nog een lading prednison en leefde hij kinderlijk op. Uitstel van overgang, want een executie kon je het niet noemen.

Toen het Joep gelukt was kwam de vrouw nog eens langs. Dit keer in een gezinsbusje. Ze biechtte op dat er helemaal geen allergie in het spel was geweest. Het was haar en haar man teveel geworden toen ze kinderen kregen. Helaas overkomt kinderen dat lot ook. We namen haar niks kwalijk, Joep was welkom en ze namen tenminste de moeite om een goed vers nest te vinden ipv een boom. Een foto van een bejaarde Joep hing boven de lege mand.
Charlotte slikte.