Godver, vragen ze voor een site wat ik van social media vind; ben ik voor of tegen… alsof iemand behoefte heeft aan nog een lullo met een mening. Bovendien heb ik helemaal geen tijd voor dit gelul, ik zit tot aan m’n kruin begraven in dat social media-riool en ben te druk met mezelf etaleren op dit soms zielige podium dat ons nog rest. Nee gelul inderdaad, ik ben niet te druk om te reageren, ik kan wel kiezen.
Vooruit met de geit.
Ik denk dat deze nog vrij verse fase later gezien wordt als een tijd dat de mens niet door had dat het leven fijner is zonder non-stop te walkietalkie-en. Dat we weer vanouds onze telepathische eigenschappen gaan gebruiken en echt sociaal zullen zijn. Dat we slechts de positieve vruchten van deze kracht gaan benutten. Dat we als wereldbevolking sterk en gelijk zijn en dat we ons niet laten degraderen tot knikkende slaven van het systeem en van onszelf, want we hebben een stem. Het lijkt een utopie.
Dat zal nog even duren vrees ik. Jammer dat Chriet Titulaer uit de tijd is, bedenk ik me ineens, hij had als ziener vast raad geweten. Terwijl ik dit schrijf besluit ik om straks YouTube aan te slingeren want er zijn vast filmpjes te vinden waarin hij deze tijd profetisch aankondigt. YouTube, de ultieme jukebox, is te gek. Een pretpark met begrijpelijke grenzen maar ook met ongewenste censuur. Dat je een bepaald liedje niet in je jukebox wilt; dat snap ik wel, maar toch. Op social media gaat dit kats te ver; welke moraalridder zit daar glimmend in het harnas? Wie stuurt hij wel en wie niet? Gloeiend griezelige materie als je het mij vraagt, net als de dataroof.
De tijd zal het uitwijzen want het is pionieren in het prille duister in een razendsnelle spooktrein.
Het aller, allermooiste van social media is het inkijkje dat we krijgen in het leven van vreemden maar ook van mensen die je al jaren denkt te kennen. Inspirerende ontbijtjes, imponerende kerstbomen, woest knappe verse baby’s, opgeverfde mokkeltjes met lustige pornolippen, van kind tot oma. Euhm de eerste paddenstoel, natte sneeuw en natuurlijk de favoriete overledenen waar men na 10 jaar nog rouwig over mag zijn. Janken jonge, ik strooi dan ook graag met ‘sterktes’ enzo en laat zien dat ik diep ga en beschik over een flinke portie misplaatst sentiment. Dat etaleren vooral, dat je zo empatisch bent dat je het wilt delen, heerlijk. Respect, diep respect voor de privé etalage vol reflectie van dolende kuddedieren die elkaars vacht niet meer ruiken.
Gesleep met kinderen is ook een smullen-geblazen-categorie. Meestal zie je dat dan de glijbaan naar vergankelijke verschrompeling ingezet wordt want ze zijn zelf niet genoeg meer. Een inkijkje in een privé fotoalbum die je in het analoge tijdperk ontgaan was, hoe verrukkelijk of leeg was het leven toen. Tragiek op het net, wederom een lach en een traan, gewoon ki-ppen-vel.
Openbaar je liefde uiten aan een geliefde is misschien wel de meest speciale categorie, iets exclusiefs en intiems open en bloot delen. Niet in het poezelige oor van je naaste terwijl je elkaars aura penetreert maar naakt en als een geile exhibitionist op het net. Heerlijk, kijk mij lief hebben! Ikke wel. Ge-nie-ten.
Dooie huisdieren is ook kicken, hoeveel dode huisdieren zijn er wel niet! Nog meer dan levende volgens mij. Gelukkig zijn dergelijke drama’s van korte duur want de verlaten mens koopt zo een nieuw dier. Velen beginnen meteen weer met een dooie, maar dan op hun bord. De dag nadat kwispelkees in de hondenhemel zijn gekweekte lichaam verpulverd ziet worden tot brokken staat het zielige baasje alweer te pronken op Facebook bij een bbq. Wat heeft die baas een leven! Denk ik dan. Het is maar goed dat de varkenshemel aan de andere kant van gods opvangcentrum ligt want ze zouden elkaar nog in mineurstemming lullen, die beesten.
Het is een verslavend doolhof, gevaarlijk maar rijk. Leerzaam en dom. Globaliserend en polariserend. Hemel en hel. We kunnen kiezen maar ook weer niet. De Apple topmensen hebben het beter voor elkaar, ze blijken hun kroost af te schermen van hun mooie wapens, omdat ze weten dat het oerverslavend is. Hun spul is tot in de vezels ontwikkeld om de mens tot een verslaafde klant te upgraden. Of was het nu downgraden…
Dus kiezen is er nauwelijks bij voor het jonge spul, het is harde indoctrinatie. Geraffineerd worden ze in een junkierol gemanoeuvreerd, als klant, als dombo nummero zoveel. Reken maar dat ze tellen kunnen bij Apple enzo. Diezelfde lui die ons censureren en ons bloedlinke soep voorschotelen waar geen Rennie tegen opgewassen is. Misschien dat er een vaccin voor ontwikkeld wordt. Onder farmaceuten zitten namelijk ook topmensen.
We zullen nog veel buikkrampen krijgen, ware het niet dat we kunnen kiezen.
Dat meen ik me nog te kunnen herinneren, dat we konden kiezen, of was dat een illusie…