Backstage

In veel werelden gebruiken mensen Engelse termen, ook lokale social-media ridders bezigen de taal voluit om zichzelf allure te geven. Nog geen scheet buiten de provincie gelaten en toch de wereldburger uithangen, je moet het maar durven. Ben er zelf niet zo kapot van, ook al slinger ik met Engelse, Duitse en Nedersaksische kreten.

Ook in de muziekbranche stikt het van de Engelse termen, dat is op zich niet zo gek want de beste bands komen uit de UK en de USA. Roadie, PA, groupie en soundcheck is klare taal en kats geadopteerd. Van termen als FOH, curfew, timetable of itinerary krijg ik nog steeds de kriebels, die krijg ik mijn bek niet uit zonder te gnuiven. Soms weten ze van gekkigheid niet hoe interessant ze moeten doen. Zelf gebruik ik de gangbare termen als vanzelf en vaak spreek ik het overdreven profi uit. Backstage is net als band, rock & roll, backline en merchandise gewoon geworden. Backstage gebeurt er ook van alles, het woord alleen al ruikt naar sex, drugs en r&roll. Zo gewoon is het dus niet.

Toen we broekies waren hebben we ons wel eens vuil gemaakt aan vrijpostigheid met betrekking tot backstage gefoezel. Bij Brood, Fatal Flowers, Normaal en de Golden Earring hebben we ooit bier gekaapt en de bubbel verstoord door er verdoofd aan te schuiven als nep-collega’s. Ook bij de Queens of the Stone Age zijn enkele kameraden eens met de neus in de poeder gevallen. Als headliner gebeurde het andersom bij ons ook altijd, het komt voor op alle levels en het is als aas voor de gieren.

Mensen verwachten van alles backstage: geile chicks, stardom, innige vriendschap en een orgie aan drank en verdovende middelen. Soms krijgen ze dat, vaker nog krijgen ze lauw bier, bezopen geouwehoer, droge buitenwiet en een hengst voor de bek als ze niet oppassen.

Alle ingrediënten hebben we voorbij zien komen, alle vooroordelen zijn bevestigd en er zijn plenty anekdotes die het daglicht niet kunnen verdragen. Jongedames die voorovergebogen klaar staan in de wc met de drassige slip op de enkels. Wat dacht je van natte plekken achterlaten op jeans na een onschuldige ‘op-schoot-zit sessie’ of uitgenodigd worden op afterparty’s waar ‘alles kan’ en daar ladderzat verzeild raken. Handtekeningen zetten op elpees, t-shirts, konten en titten is altijd mooi, ook als die laatsten gemaakt zijn van aardappelpuree.

Op de foto terwijl klotsende harige oksels je bakkes swaffelen terwijl de uiers je in de nek banjeren. Rondvliegende bruine fruitschalen. Gewichtige irritante medewerkers behangen met pasjes en walkie talkies inclusief politieagent gedrag die ervoor zorgen dat je te laat op een festivalpodium komt. Zuigende support-acts die je doen vluchten naar podium, bandbus of dixi… Support-acts waarmee het zo gezellig is dat het feest backstage nog groter is dan de euh gig.
Tja.

Tijdens het hoogtepunt van elk Bökkers concert nodigden we standaard de vrouwen uit om bij ons op het podium te komen. Dan gingen de deerns los en hadden ze schik, soms is zo’n horde aangeschoten vrouwen een onbeschaamde meute, je schrikt je werkelijk dood. Konten die in je kruis worden gedrukt, non-verbaal uitgenodigd worden voor een befpartij door overjarige mossels, gretige handen die je broek in glijden en je bij je kloten pakken terwijl je staat te batsen op je apparaat…

Daar hoor je niemand over, dat seksisme van alle tijden is en van beide geslachten. Ze hebben mazzel dat ze vrouw zijn, anders hadden ze allang een proces aan de broek, mochten ze die aan hebben. Wanneer je zulke voorvallen in de kroeg vertelt dan kom je eraf als een macho, alsof integriteit voor homo’s of vrouwen is. ‘Maar ja,’ hoor je soms minachtend zuchten, ‘dan moet je maar geen erotiserend beroep kiezen’. Wanneer je zoiets bent als een marinier, muzikant, dj, acteur, crimineel, uitsmijter of voetballer dan vraag je er blijkbaar om. Misschien moeten mannen ook maar minirokjes gaan dragen…

Wiet nemen we zelf mee, coke meestal niet, het poeier vliegt me sinds de eerste band als stuifzand om de oren. Zelf hou ik het liever bij wat groenvoer, bier en vlierbessensap. Ook speed is van alle tijden en pilletjes grist men tegenwoordig van tafel als M&M’s. Dames daarentegen liggen langer op tafel, als kaviaar voor de wilde zwijnen. Je vergrijpen aan de koelkast of aan de vleesschotel… het zou maar zo keuzestress kunnen veroorzaken.

Backstage op de Zwarte Cross lijkt het btw op een op zichzelf staand feest, daar is het zo smerig gezellig dat het een wonder is dat je op de benen kunt blijven tijdens je optreden. ‘There is no place than on stage’ zwijmel ik als een kwal terwijl m’n bas als een bass voelt. De baas van de lage regionen.

Backstage is het niet altijd feest, zo heel af en toe zit je in een band met iemand die kapsones heeft gekregen. Sommige mensen kunnen dat na wat aandacht zomaar krijgen natuurlijk. Megalomaan prinsessengedrag met dollartekens in de blinde ogen blijkt een aard die makkelijk te ontpoppen is, zelfs in de Hollandse showbizz die vaker naar stront dan r&roll riekt. Een klap van de molen is nooit ver weg natuurlijk… Ooit wilde een bandlid ‘plat praten in de kleedkamer’ verbieden en spijkerbroeken verbannen vanwege boertigheid. Haha, je gaat haast snakken naar bruine M&M’s en een potje Van Halen. Showbizz en mensen…

Hoor ik daar ‘We wan’t more!’ scanderen?
Okay, een paar flarden dan, ze resoneren toch maar als hummende Marshalls in m’n kop van klei. Voor de die-hards die nog niet afgehaakt zijn:

Verdwalen backstage terwijl de intro-tune door de PA galmt, per ongeluk pissen over vozende stelletjes onder de drumrise, stiekeme spuiters in helverlichte schaftketen, heimelijke schijters, koelkastplunderaars, neukers in dixi’s, meet & greets met lui die je liever aan een vleeshaak ziet hangen. Euhm, Paradiso uitgesmeten worden wegens ongepast gedrag terwijl je er gespeeld hebt en je gitaar nog in de catacomben staat, een jodelende Henk Wijngaard, snuivende Metropole Orkest-leden, George Kooymans die z’n broekspijpen hoger op kon rollen dan een hoogspringer, Jamie van DI-RECT die een bromvlieg na kon doen met z’n edele delen, tegels vol bloed, tanden op het zeil, Erwin Nijhoff die een brandblusser liet erupteren in een dressing room terwijl hij ‘Fire’ van Springsteen jodelde, manager Damman die een air guitar wedstrijd wint op opgeblazen enkels, Rudeboy die ‘ik mut driet’n’ roept wanneer hij naar de plee gaat, bouwketen nog doder en kouder dan een lijkenhuis, Kensington die eigen wc-wagens claimt waar onbevoegden (?) opzettelijk dikke schijt aan hadden. Poging tot doodslag in de Lantaarn, een verdwaalde Shetlander in Zaal Struik, Herman Brood die met roze konen naar brabbelgeluiden luisterde van Lola op zijn Sony walkman. Uriah Heep leden die dachten dat hardrock-hol Elckerlyc de backstage was, de Neuze die met een verrotte Amerikaan vol Luttenbergers aan werd gezien voor een Amerikaanse band en daardoor het hele weekend backstage vertoefde op Pinkpop. Een kerel die bierflessen kon ontdoppen met z’n aars, zatte provinciale muzikanten die de ganse boel sloopten als Sid Vicious, rokende poesjes, hellige heiligen die de band betichtten van blasfemie, een drummer met hyperventilatie die van de ganse EHBO-club mond-op-mond beademing kreeg, berende bandleden in verrotte brandweerwagens, smachtende paaldanseressen, absolute leegte, een gutsende groupie die zich op klaarlichte dag liet nemen door een rij hengsten die hun beurt afwachten, pikkende gehandicapten met privileges, slettebakken vol andermans zaad. Balkende BN’ers die afgetroefd werden door keihard ‘I’ve fucked up bigger shows than yours’ te blèren, zeeën vol drank, kelders vol stront, bezemkasten vol dope en een land vol wijven.
Ach, je kunt het wel bedenken.