De powervrouw

Best vaak kom je ze tegen. Mensen die een vrouw een powervrouw noemen. Sommigen zeggen het van zichzelf. Succesvol, selfmade, nooit zwak en een vrouw! Alsof het een wonder is. Een soort met uitzonderlijke kwaliteiten waarvan je het nooit zou verwachten. Een biker met fatsoen, een boer met een kut, een Afrikaan met een microlul, een vrouw met humor, een man met gevoel.

Het duurt met dergelijke aanstellerige kreten vaak maar even of het stikt er van de meelopers die klakkeloos zo’n woord in hun bek nemen. Dergelijke types zie je veel, die zichzelf niet zijn en mee willen doen met quasi trendy nep gewauwel. Dezelfde groep die zich laat beïnvloeden door de ordinaire leegte van influencers, een platte vervuilende tak die dombos aanzet tot het kopen van nog meer troep. Alsof ze zelf al niet genoeg zijn op de volle aarde.

Je kunt een She-Hulk herkennen aan het popi woord ‘hè’, dat zeggen ze om de drie zinnen om er vervolgens heel onderwijzend bij te kijken. Lekker pittig de wijsneus uithangen tegenover de domme ander. Dan snap je ineens waarom ze een titel nodig hebben, omdat ze graag wat willen zijn, ze vinden zichzelf niet goed genoeg. Jammer is dat, zo’n manifest uit onzekerheid gefundeerd op sekse.

Er zijn ook veel mensenmensen, dat zijn denk ik mensen die niet van dieren houden maar smerig veel van mensen. Zullen die ook van mensenhonden houden, of van mensenpoezen? Laatst was ik in de dierenwinkel en vroeg ik of ze een hondenhond in de aanbieding hadden, toen begon die kerel achter de balie me toch te blaffen. Ik heb hem maar niet meegenomen en verliet met de staart tussen mijn benen z’n mand.

Billenmannen zijn er ook, ik kom ze weleens tegen. Dat zijn kerels met uitzonderlijk grote vrouwenkonten waar je gewoon naar mag kijken zonder je een smeerlap te voelen. Als ik gewoon heel veel patat en slagroom ga vreten word ik vast een tietenman, die zijn er ook. Lijkt me ideaal want ik heb geen kont in de broek, dan ben ik tenminste iets.

‘Je bent zo lekker jezelf, dat vind ik zo knap van je’ zeggen mensen weleens, ik zeg dan steevast dat jezelf zijn het makkelijkste is dat er is. Geen rol is gewoon een makkie, als je maar vrede hebt met jezelf, het is goed wie je bent. En wil je iets dat je nog niet kunt, wees jezelf en leer. Onderga, accepteer, durf en doe. Veel meer kan het volgens mij niet zijn.

‘Als ik mezelf ben dan ben ik niemand’ dat zei niemand laatst op een feestje. Raar toch, dat je graag wilt dat een ander denkt dat je iemand bent.
Ik snap wel dat wanneer je bijvoorbeeld een pedofiel of necrofiel bent, of pak hem beet uit Urk komt, dat je dan in ieder geval door hebt dat er iets niet klopt; dat jezelf zijn daardoor vol hindernissen en beschadigingen zit. Helaas zijn er grenzen nodig met betrekking tot jezelf zijn. Een notoire verkrachter moet je keihard remmen, ook al is ie lekker zichzelf.

Nu kun je er niks aan doen wanneer je uit Urk komt, schaamte voor je afkomst is flauwekul en dus ook in dit geval nergens voor nodig. Tenzij je als een afgerichte knuppel vol overtuiging bij de reliclub bent blijven zitten en je je eigen spruiten ook kapot maakt met dat zwakzinnige omhooggevallen gepreek. Dat geldt voor elke religie. Kinderen moeten we kinderen laten, een onbevangen kindertijd lang, die lang lijkt maar kort is. Zelf kiezen, op volwassen leeftijd, geen scholen met een kruis, klaar. Gezinnen zijn al heftig genoeg. Maar okay, daar ging het niet over.

Als het echt niet kan, jezelf zijn, dan merk je het wel aan de cultuur waarin je leeft. In een beetje gezonde cultuur mag je jezelf zijn, heerst vrijheid en gelijkheid, zijn scholen en politiek vrij van religie en gaan mensen met liefde om met ander leven en de natuur waar je deel van uitmaakt. Dan is alles power, niet alleen vrouwen, witten of bloemen. Ik zou in zo’n cultuur graag willen leven, dan is dit gezeik ook nergens meer voor nodig.

Accepteer wie je bent en wees daarmee tevreden. Dat scheelt een bult gelazer. Dat zei m’n opa altijd, ruim voor z’n sterfbed was opgemaakt.