Raaskallen zonder gaas. Voor op de plee, tijdens de koffie of onder een boom. Je maakt wat mee…
Ineens lig ik in een klankschaal, koperen druppels lopen langs mijn hersenstam. M’n lijf is een kathedraal vol grind, waar ik mezelf in slowmotion doorheen sleur.
Ik kreeg een tweede bak koffie en de baas goot er knipogend een lading rum bij. ‘Smullen geblazen’ reageerde ik terwijl ik een shaggie draaide.
Sommige mensen, en vooral Hollanders, zijn aangaande poen verschrikkelijk, ze zeuren over elk vlekje of krasje. Nederlanders noemen dat een beschadiging, Amerikanen noemen dat mojo, het is maar net hoe je het bekijkt.
Mensen zijn dieren, dat weten we inmiddels wel. Je hoeft maar op de Zwarte Cross rond te lopen of je ziet het met je ogen dicht. Beesten is misschien een beter gekozen woord.
Een sentimenteel verhaal vol applaus over iemand die uit de tijd is geraakt, dat riekt toch wat naar onsmakelijkheid. Alsof we glorie halen uit andermans bestaan terwijl degene niet bij machte is om z’n stoffelijke klauw in je nek te planten.
Een jaar of 12 waren we, we lazen Kuifje, Winnetou, Arendsoog, Lucky Luke en de Kameleon en hadden heus wel door dat mensen vooroordelen hebben
Zo’n pijl en boog, dat schiet best lekker maar echt raak schieten ho maar. Een katapult of een slinger idem dito, primitieve wapens voor onbenullen of specialisten in de prehistorie.
Brood, whisky, popcorn, bier, cornflakes, chips, tortilla’s, veevoer, biobrandstof…maïs is overal, met dank aan Columbus.
Tante Rikie, de levende mascotte, beleeft haar afscheidsjaar en even lijkt het erop dat ze met me op de foto wil.
Toen de pindakaas op was pakte ik maar appelstroop. Dat viel me niet tegen, dat rinse goedje bracht me flarden jeugdsentiment die me al tijden niet beroerden.
Zo tegen de grote zomervakantie drong zich dat fijne gevoel altijd op, alsof er een zwerm aan gelukshormonen door je pens raasde
‘Radio Reuzelrug’ heette de zender, ik heb vaak de ether afgespeurd en zag dan ome Jans al pruimend voor me met een platenspeler en een joekel van een antenne.
Hoor ik daar ‘Mañana Mañana’? Ik leg m’n kop in m’n nek en gooi m’n poten op de tuintafel. Mañana Mañana… wederom een daalders feest…
Toen het leven nog een grote polaroid was en ome Everhard zijn gitaar beroerde als een jonge god, voltrok zich een drama dat het daglicht niet kon verdragen.
Door stad door hei
Door modder en klei
Eelt met jaarringen
Nagels van ver op de rol
De kikvors lag in z’n handpalm en bewoog slechts zijn onderkin zoals sommige bejaarden dat doen, hij had geen kans van tegenstribbelen.
19 graden, waarom niet. Even naar het strand knappen, of eigenlijk naar de zee. We wonen immers dichtbij de rand van zand naar water.
Ik ben zo vernemstig als de neten. Hea-toch wat fijn, iedereen heeft er zin in en het raast van de kunnigheid.
Ik wapper nog liever met m’n onderbroek, geen witte. Proost en tot morgen in Deventer, daar bij dat mooie Burgerweeshuis.
Met m’n handen in m’n zakken liep ik door het land, ik schopte de parasolletjes van de paardenbloemen de hemel in.
Soms heeft vreemd volk zomaar aansluiting en brengen ze leven in de brouwerij maar deze tokkies voelden het niet aan, schreeuwen, provoceren, de lokalen napraten, je kent het wel.
Ik hoor een raaf, al jaren deel ik zijn territorium. Vogels vergelijken we niet, daar zijn ze te mooi voor, hij roept en streelt de skyline met kranige, trage slagen. Z’n staart is een ruit en z’n dikke snavel wijst naar het oosten. De boodschap die hij brengt is er een van veerkracht.
Een warme tit werd me aangeboden, m’n trek was er even door van slag. Ik kruimelde wat gras in m’n shaggie en voelde me holistisch, ik zat er wel maar eigenlijk zat ik in een andere scene.
Bij muziek maken hoort filmpjes schieten, videoclips maken dus. Dat is telkens weer een heel gebolder, het bedenken ervan vind ik het mooiste en het ‘de wereld in slingeren’ ook.
Poepen gaat vaak gepaard met krampachtigheid, dat is jammer want het is eigenlijk net zoiets als eten.
Op de foto terwijl klotsende harige oksels je bakkes swaffelen terwijl de uiers je in de nek banjeren.
De koude morgen kraaide, de kerkhaan blonk en kraste iets dat op kukeleku leek. Hij deed het echt, schor en ijl klonk het over de kerkweide…
Cowboys en Indianen, Hells Angels en Bandidos, protestanten en katholieken, Stones-en Beatlefans, Nederlanders en Duitsers, Luttenbergers en Droadnaegels.
In de bliksem zag ik haar steeds dichterbij komen De rommel in de lucht was een schijntje bij mijn innerlijke oenka-boenka.
Dood had hij hem wel eens gewenst, dat lag koud op de loer. Sukkel, de tranen vielen op z’n lid.
Ik weet me vooral te herinneren dat het een moddervet, bologig mormel was op luciferstokjes die als een kat op de rugleuning van onze wollen Bovenkamp-bank lag te meuren.
Ik stapte uit en piste z’n tank vol. Hij gebaarde wild maar temperde toen ik hem uit z’n portier trok, z’n vrouw belde 112.
Dat flikkers vooral chocoprinsen waren bleek een fabel, Johnny was een uitzondering, zo vertelde hij. Zo rond z’n puberteit had hij geoefend en even geprobeerd om hetero te worden maar hij had al rap in de gaten dat het geen keuze was. De vrouwen konden hem niet behagen, hij voelde zich een smeerlap, een vreemde matennaaier.
Mensen de gek aansteken is zo’n machtig mooi werk, dat is wat anders dan pesten. En dat is misschien ook de reden dat het vaak misgaat en wel als zodanig wordt ervaren, omdat de één dat niet voor de ander kan bepalen en omdat niet iedereen tact heeft. Ik kan wel denken dat ik het heb, maar…
Ik mag graag op klompen lopen, vooral voor kleine stukkies zijn ze ideaal; je schiet er zo met blote of kousenvoeten in.
De lantaarnpalen waren lakeien die bogen op roze zaterdag, misdienaars van het licht dat het donker maar net verdragen kon.
Pionkeren is een oost-Nederlands woord voor ‘onbewust, uitbundig geïnteresseerd zijn in copuleren met een bepaald iemand’. Beren dus. Zo noemen ze bij ons neuken, de bijslaap. Tenminste, wel waar ik vandaan kom.
Goofy was met ei en al uit het nest gedonderd en werd opgevoed in de familie, een mooi en nobel streven met vaak een tragisch eind.
Barrie leek sprekend op de blanke grote broer van BA, maar dan zonder vliegangst. Køkkie vloog elk weekend wel ergens uit de bocht
Mijn hart bonkte alsof ‘t eruit wilde, alsof ‘t me niet meer verdroeg, meer dan pompen of verzuipen was het niet. Ik bestelde nog een
Het nieuwe oude huis voelde niet pluis, maar ze wilde zo graag. Hij was slecht in ‘nee’ zeggen en ze was onweerstaanbaar enthousiast, ik hoor
Toen de leverpastei op was begon hij aan het papieren bordje. Ik zat aan een picknickbank, zomaar na een optreden bij een wildvreemde familie uit Duitsland. Op zich geen wonder.
De gedachte is mooi, dat het zaad door de wind is gedragen en over de oceaan hier naartoe is gekomen om vrucht te schieten, of dat de eikels trans-Atlantisch zijn aangespoeld.
Relaxed en goed te pas zat ik midden in de nacht achter het stuur. Om de drukte rond Deventer te omzeilen ga ik de wijde wereld meestal in via Haarle, Holten en dan steek ik bij Laren de grote weg op.
Bor werd geboren in Duitsland maar dat wist hij niet. Hij zocht graag de grenzen op en was de muiter van de roedel, fier, nieuwsgierig, fors en levenslustig.
Voor het eerst sinds april gaat de verwarming weer aan. Het ruikt fijn, de radiatoren knappen en het voelt geborgen en binnen.
Als een schildpad knokte hij zich door zijn leven. Hij had zich ingedekt maar zijn vizier was besmeurd en zijn paard was moe.
Ik krijg nog steeds flashbacks want ik kom op plekken of bij mensen waar dezelfde geur hangt als in de knakworst-fabriek.
Het is een pijnlijk onderwerp voor velen maar dat is geen reden om met een fluwelen tong te spreken. Sommige mensen kunnen zich nu eenmaal niet voortplanten, of sommige combinaties werken niet. Of zoiets.
Soms heb ik een deuntje in m’n kop wanneer ik sta te pissen, of wanneer ik wandel of achter het stuur zit. Of wanneer ik een coole film zie, of een slechte.
Toen de dorpsgenoten van Höllenboer onverwacht een kneiter van een hit scoorden en de plaat goud werd moest er natuurlijk een feest georganiseerd worden.
“Wat nou als we de draad gewoon weer oppakken’ zei hij uit het niets. ‘Doen alsof dat ene vanzelf opklaart, en gaan leven zoals we graag leven.”
Op het nachtkastje lag zijn kunstgebit, hij was al wat ontmanteld. Zijn mond voelde als een gladde holte, als van een baby. Gelukkig zocht hij geen tepel.
Op een gure herfstdag kreeg ik een opdracht. Het regende en ik had een heel filmdecor gebouwd van playmobil, daar kon ik ook als tiener bellenblazend mee bezig zijn. Cowboys tegen indianen, ik was altijd voor de indianen.
Moederziel alleen zat ik in de kelder een liedje op te nemen. Duister, één lamp en een paar flakkerende kaarsen. Ik dronk Grolsch en Hertog Jan door elkaar.
Ik nam een hap van een paddestoel en ik was ineens op een soort festival. Het voelde als een Romeinse arena vol met bomen, omringd door publiek dat op poppen leek.
Het gebeurde toen we met de The Prodigal Sons in de studio zaten, in de jaren 90. Het was niet zomaar een studio maar eentje met een reputatie, sommige studio’s hebben dat.
Toen Polly in het café hiernaast kwam werken liep de toko als een tierelier.
De dooie kondigde zich soms aan door in slowmotion je beddengoed van je af te trekken. Dat vond ik een kutstreek, je schrok je wezenloos.
Nadien mochten we mee roken van zijn homegrown en voelden we ons net een conifeer. Een legende, toen al.
Een meikever kwam binnen vliegen alsof ie motorpech had en ramde de lamp die laag boven de rafel hing.
‘Waeroe’ moet je ook op een bepaalde manier zeggen. Niet van achter uit de strot maar wat nösterig en dwingend, alsof je een doos sigaren hebt opgevroten, dan werkt ie het best.
De drop-out had pauze, zijn broodtrommel was leeg en alleen het mandarijntje restte hem nog.
Wanneer het donker is klepperen m’n ramen in de vensters en worstel ik met m’n zonden.
Op de Loarnse karmse is het altijd bingo. Een bult volk, blote penzen, jonge stoten, oude buffels en altijd goeie sfeer.
De tijd zal het uitwijzen want het is pionieren in het prille duister in een razendsnelle spooktrein.
Kijk, de brem in de berm. Ik fluit en hoor de leeuwerik. Zou hij terugfluiten naar het fluitenkruid?
Mag ik een potje poedelsaus? Om lekker mee te poedelen? Ja euh, steek even een ander de gek aan. Gewoon poedelsaus zonder krulletjes.
De Benjamin van de band was een schram van een vent met lang vet haar. Sluik hing het tot over z’n schouders in een scheiding waaruit een pokdalige, knokige rattenkop stak.
Ze wassen hun handen in onschuld, ook al vloeit er methaan en bloedgeld uit hun kraan.
Laatst fietste ik langs een huis en dacht ik dat er apen woonden. Geen tuin, wel grind, tegelterreur en een apenboom. Fier en afgetraind als een kunststof kerstboom.
Mijn ouwe lui moesten naar Zwolle voor een spuitje en iemand moest mee. Dat deed ik, want ik ben zo flex als de pest en help graag.
De koning zat op z’n zetel en glom harder dan de oude troon. Zijn kroon was dof en zijn hermelijnen mantel leek op een versleten koeienhuid.
Die dikke van de kwalsterboer, mijn god wat stond ie daar stoer, tenminste, dat dacht ie. Bij de viskraam paste hij goed, met zijn vissenogen.
11 uur zondagochtend, juli; ergens in de tijd. Ik ben blij dat ik toch onder de douche ben gesprongen vannacht.
Sturen met losse handen is ons leven. Of dat erg is is me niet om het even. Gevangen in een lichaam dat geketend is aan de fundamenten van het kapitalisme.
‘Ik ben pikzwart maar jij bent een bleekscheet’ zei Henri Brookson ooit schaterlachend tegen me toen ik stinkend bij hem op schoot zat.
Ik kwam niet voor raad, een hielprik of uit hypochondrie maar omdat mijn oren dicht zaten. De dokter vroeg tijdens het uitspuiten of ik verder een beetje goed ging.
Johnny Bleekwater had ik al een tijd niet gezien. Hij was hier ooit naartoe gekomen om af te kicken, waarvan daar zijn we nooit helemaal achtergekomen.
Heb je het koud? Nee.
Oh gelukkig maar, ik wel een beetje. Ik zet even koffie, wil jij ook? Ja lekker, wel graag cafeïne vrij. Ik vroeg toch om koffie?
De supermarktbaas is een jofele peer, hij kent me en weet dat ik z’n halve buurman ben die te vertrouwen is.
Jong volk om me heen heeft vaak geen idee van vasten, dergelijke vervlogen rituelen en bijbehorende relieken en symboliek kennen ze vooral van netflix; daar waar de fantasie z’n gang mag gaan.
Hunebert kon zuipen als een paard, in z’n eentje tikte hij met gemak een krat pils weg. Altijd gedaan, straf vanaf z’n 15e.
Het was ijskoud, de bloemen stonden op het raam en m’n adem was klaar giezel.
Lassie is geen hond maar een deerne van amper 38 jaar. Haar broer heette Remi en hun ouders waren fan van dingen op tv.
Je vervelen is eigenlijk wat schande, het leven is zo rijk wanneer je een beetje mazzel hebt.
Mijn eerste elektrische gitaar was geen basgitaar. Ik denk dat ik 14 of 15 was toen de drang om een elektrische gitaar te kopen te groot werd.
Dit stukkie heeft geen clou.
Het is slechts een tip voor wat kleur in de eventuele sleur die soms wat opluistering kan gebruiken.
Ik neem hem al m’n hele leven, die oude handelsweg van Hanzestad Zwolle tot ergens diep in de Pruis.
Met de broek vol stront jakker ik rap op huis op aan. Had ik me verdomme kats bedreten op het feestje van m’n verse zwager.
Onze cultuur is ermee doordrenkt, net als onze geschiedenis, het zit in ons bloed. De keuze tussen oranje sap en helder alcohol is ook snel gemaakt.
Hij zag zijn lijf, zijn oude vertrouwde jas. 88 jaren was het zijn huis geweest.
Morgenvroeg ga ik er op tijd uit, de gordijnen laat ik open om wakker te worden van de dag.
Het jonge spul hoor je nauwelijks klagen, valt me op. Bijna een jaar is er uit hun onstuimige leven gehapt.
Best vaak kom je ze tegen. Mensen die een vrouw een powervrouw noemen. Sommigen zeggen het van zichzelf.
Ze noemden hem de Köttel, niet omdat ie zo stonk maar omdat ze blij waren dat ze ervanaf waren.
Nu is er altijd, vooral in deze tijd.
Een tijd waarin al teveel gezegd is en terugkijken vooral om te leren is.
Er zijn zoveel dingen waar dat je er warempel gek van zou worden. ‘Een waarheid als een koe’ hoor ik vaak, en graag. Een koe is een feit, die is er nu eenmaal.
M’n tante had een kanarie maar ze kon er niet meer tegen. Ze was mijn favoriete tante, dat was een hele prestatie want ik had er toen een stuk of 20.
De rikkepaal stond fier in de grond. In hete zomers stonk hij naar teer en het prikkeldraad trok hem door de jaren heen krom.
Oh wat mis ik dat toch in de winter, lente en de zomer, dat gezellige geraas van de bladblazer.
Ook de lokale politiek lijkt blind, ze knikken en steken een ferme duim op richting het verder naar de kloten helpen van ons leven op aarde.
Mijn taal. Met man en macht werd het er nog niet zo lang geleden uit geramd. Dat was een raar gevoel, velen zullen het herkennen. Je eigen vertrouwde taal, zo vanzelfsprekend, bleek iets fouts en stoms te zijn.
De bal kwam nat en bemodderd op me af suizen, ik kopte hard, er zat niks anders op. Van een beetje kerel werd dat ook verwacht. Omdat ik lenzen droeg deed ik mijn ogen te vroeg dicht en kreeg ik de bal vol op m’n waffel.
We waren op de fiets gekomen, ik op mijn Raleigh chopper, en was er als eerste. Op de sticker achterop mijn bananenzadel stond niet voor niets ‘inhalen vergeet het maar’.
Bevertje was een vrije deerne. Jos was een beetje preuts, wat niet betekende dat hij niet sjanste als een ongelikte beer of machtig strakke spijkerbroeken droeg.
De stank liet geen groet toe, ik zag een paar rode koppen en baande me een weg door de walm. Andermans lucht naar binnen zuigen is meestal geen pretje.
Hij had de klompen niet eerder zo scherp geslepen gezien. Zijn eigen hooivork voelde ook al een tijd als een wapen. Zijn overall als een uniform. Hij voelde zich bezeken.
Ome Gezinus is uitvinder, eentje van het verstrooide soort. Dat zijn vaak de besten. Hij vindt uit voor zijn brood, en omdat hij niets anders kan en wil.
Toen Jos de dancing binnen kwam grooven als een luipaard op klompen wist ie dat ie beet had. Zijn hengel hoefde hij niet eens uit te hangen
Het bos, de kust, de hei, het lokt mensen. Ik vlucht vaak het bos in, de kust trekt me ook maar voordat je daar bent moet je een hel aan mensen en drukte door.
De fabriek kende ik slechts van buiten, die hele buurt eromheen rook weeïg naar lauwe knakworsten. Of naar van een bot getrokken soep wanneer het warm was.
Midden in de nacht sta ik suf naast mijn bed. Ik meende toch stellig dat ik kiekeboe hoorde. Mijn warme bed was leeg, dat werd
Wanneer mensen hun levensgenoten zien als gezelschap, vriend, huisgenoot in plaats van voer dan wordt het een stuk fijner op de kloot.
Laatst ging mijn vrouw met de elektrische fiets naar de Mac Donalds om vervolgens door te sjesen richting sportschool. Nadien klaagde ze dat die sportscholen zo duur waren.
Zo lekker, wanneer er geen wolken voor de zon hangen. Op het bankje voor mijn huis. Koffie en een hond. Jezus aan het kruis. De schop in de grond. Wat vogels in het rond, een plasje zweet in mijn mond.
Toen ik kaas leerde eten van etiquette had ik meteen in de gaten dat ‘u zeggen’ geen fuck met fatsoen en manieren te maken had. Het paste hoe dan ook niet in mijn moerstaal.
Soms maak je iets mee waarover je liever niet praat. Niet bang om voor gek versleten te worden, dat niet. Gewoon geen zin, dat is het. Maar wel drang, dat voelt net anders.
Tegen een beetje pa kijkt elke snotterneus op. Als klein jochie aapte ik de mijne keihard na. Met losse handen fietsen, met één scheet een skippybal opblazen, tegen autobanden trappen. Je kent het wel.
In het prille voorjaar liep ik wat te kuieren door het dorp, richting bos. Ik werd afgeleid door het geluid van fanatiek gezaag, motorgezaag.
Net voor de vreselijk knusse decembermaand aanbreekt rolt ie van de pers en ligt ie vuistdik klaar om zeverend verslonden te worden. Een møst voor onder je boom.
Het boek van Pronk is klaar en rolde deze week vers van de pers. Wat een timing zo vlak voor die vreselijk gezellige decembermaand. Hij ligt vuistdik klaar om zeverend verslinden te worden. Een møst voor onder je boom.
Contact / Management
Goomah Music
JM Oolbekkink
sitebouwer met de Holten bek
